یکسال از تولد وبلاگم می گذرد. در این مدت به دلایل متعدد کمتر نوشتم و در حد بضاعت خود سعی کردم با مخاطبان خود ارتباط برقرار کنم.هرچند که می شد خیلی بهتر از این نوشت و سخن گفت. نوشتن و گفتن خود هنری است که اگر ریشه کند و پا بگیرد دنیایی را با خود همراه می سازد و همه را مفتون و اسیر زیبایی های خویش می نماید. به نظرم در صورتی می توان به قدرت کلام رسید که آنرا با خلاقیت همراه ساخت و با سرمایه های اجتماعی و فرهنگی و نمادین ترکیب کرد.همین سرمایه ها است که کلام را پر نفوذ می سازد و سبب سلطه مشروع می شود.بدون دست یابی به این سرمایه های لازم هیچ گاه نمی توان از مشروعیت مستمر سخن گفت. مطهری نیز صاحب این سرمایه ها بود و کلامی قدرتمند داشت.
بدین ترتیب در توصیف مفهوم قدرت٬ عالی ترین نوع آن قدرت سمبولیک است و زمانی که صاحب این قدرت شدی کلامت بدون آنکه بدانی و بدانند صاحب نفوذ می گردد و مشروع می شوی. زمانی که کلام یک فیلسوف٬سیاستمدار٬قهرمان ورزشی و .... به راحتی از سوی مخاطب پذیرفته می شود تنها به دلیل وجود قدرت نمادین در وجود این افراد هست.در عالم سیاسی این نوع قدرت از سویی سبب وحدت سیاسی و یکپارچگی ملی می گردد و رهبرانی که از این ویژگی برخوردارند به سادگی کلامشان از سوی توده ها پذیرفته می شود و از سوی دیگر توان بسیج کنندگی شگرفی دارد.
ضمن گرامیداشت آیت ا.. مطهری٬روز معلم و استاد بر همه عزیزان تبریک باد.