دم غنیمت شمری

امروز هفتۀ اول مهر به دانشگاه رفتم تا سال تحصیلی جدید را با دانشجویان همراه شوم، اما دریغ از حضور حتی یک دانشجو. نتیجۀ اخلاقی اینکه باید بر سنت حسنۀ عدم حضور در هفتۀ نخست بر سر کلاسها پایبند بود تا اینچنین مسافت طولانی تهران تا رشت در زیر باران عاشق که این روزها دیگر خیلی عاشق شده سبب ملال خاطر نشود. با این همه احساس زیبایی از خاطرات کودکی و نوجوانی در ذهنم درخشش گرفت و به نتیجۀ اخلاقی دیگری رسیدم و آن سرعت بزرگ شدن آدمها و اندک بودن فرصتها و انبوه آرزوها و خواسته هاست که به مانند آب روان در حال گذر است. پس دم غنیمت شمریم و اکنون را دریابیم.

مهر زیبا

مهر زیبا رسید و مرا با یاد زیبایی ها و برگهای زرد رنگش مست و دیوانه و شاید عاشق کرد. نه از آن روی که فصل خزان و ریزش است بلکه از آن روی که فصل آغاز علم و دانش و شبهای سکوت و فکر و از آن همه مهم تر فصل باران است. گفته اند وقتی باران می بارد، یا یا باید مست بود، یا دیوانه و یا عاشق. از این میان من نه مست بودم و نه دیوانه ولی عشق را می فهمم. باران پاییزی نخست مرا به یاد خدای زایندۀ عشق می اندازد و قدرت توانایش. گشایش مدارس به یاد جلد گرفتن کتابهای مدرسه و عصر کودکی و شبهای پاییزی نیز خاطرۀ کتابهای نخوانده و چای نوشیدن را به ذهنم متبادر می سازد.

از آن مهم تر خودم هم متولد ماه مهرم و این دوست داشتن فزونی می گیرد.

به همۀ آغازگران عرصۀ علم و دانش مهر زیبا را تبریک می گویم.