دیدار با آیت‌ا... العظمی بهجت

شهریور سال ۱۳۷۵ بود که در قم بودم. بر اساس عشق و علاقه‌ام به مراجع بزرگ و روشن‌ضمیر به تنهایی برای دیدار با آیت‌ا... العظمی بهجت^(ره) به مسجد ایشان در نزدیکی بازار قم رفتم. مسجدی باصفا که مردم زیادی خود را برای نماز ظهر در آن‌جا آماده می‌کردند. پس از ادای نماز به امامت ایشان، منتظر شدم تا ایشان را از نزدیک ببینم. شنیده بودم پس از پایان نماز، مردم طلب استخاره‌های زیادی از ایشان می‌کنند و حضرت آیت‌ا... به همه پاسخ می‌دهند. مردم وسط مسجد دور ایشان حلقه زده و وی با قرآنی در دست به حاجات‌شان پاسخ می‌داد. من هم با فاصله، این روحانی ریزنقش و ساده‌زیست را نگاه می‌کردم که به همراه جمعیت به من نزدیک شدند و آیت‌ا... با دست از من خواستند که چه می‌خواهی و من متوجه شدم که ایشان تصور کردند من استخاره‌ای طلب دارم که در همان زمان نیت کردم و طلب استخاره.
ایشان پس از مراجعه به قرآن بر اساس سنت مألوف‌شان با دست اشاره کردند که بینابین است. حضرت ایشان پاسخ استخارات را با علائم و نشان دست پاسخ می‌گفتند و به آرامش و صبوری حتی زمانی که راه می‌رفتند، پاسخ استخارات نمازگزاران را می‌دادند. از آن تاریخ به بعد توفیق نداشتم که برای بار دوم ایشان را ببینم. حقیقتاً که چهره دوست‌داشتنی، مهربان و آرامش‌بخشی داشت. اکنون وی به دیدار حق رفته است و به قول مرحوم آیت‌ا... العظمی اراکی^(ره) دستمان کوتاه و خرما بر نخیل. یاد و خاطره‌اش گرامی باد.

خرید کتاب های دانشگاهی

دو روز پیاپی به نمایشگاه کتاب رفتم. اول برای تهیه کتاب های مورد علاقه ام و دوم بار، به دعوت دکتر شریفی عزیز به منظور خرید کتاب های فارسی برای کتابخانه دانشگاه رشت. الحق والانصاف کتاب های خوبی خریدیم. مجموعه ای از کتاب های روابط بین الملل، جامعه شناسی، انقلاب و ... . در نهایت هم به علت اتمام پول اختصاصی نتونستیم تمامی کتاب هایی را که مد نظر بود، تهیه کنیم. در هر صورت به همت دانشگاه و تخصیص بودجه لازم کتاب های خوبی به لاتین و فارسی برای رشته علوم سیاسی تهیه شد که امیدوارم دانشجویان عزیز و آینده ساز از آن استفاده نمایند.

نمایشگاه کتاب و آمار کتاب‌خوانی

پنج‌شنبه از ساعت ۱۱ رفتم نمایشگاه کتاب. اول رفتم قسمت کتاب‌های خارجی (ارزی). خیلی به دلم ننشست. نتونستم کتاب‌های جامعه‌شناسی سیاسی و ... خوبی پیدا کنم. به غرفه‌های ناشران کتاب‌های وطنی رفتم. آن‌قدر خریدم که به زحمت تونستم با دو دست آن‌ها را به بیرون از نمایشگاه ببرم.
خیلی شلوغ بود! نمی‌دونم با این‌همه علاقه به دیدن و گاهی خرید کتاب توسط مردم، پس چرا آمار کتاب‌خوانی در کشور این‌قدر ناامیدکننده است!؟ چند روز پیش مصاحبه‌ای از یکی از اساتید محترم علوم سیاسی می‌خواندم که گفته بود بر اساس آمارهای یونسکو، مردم ایران در زمینه مطالعه از افغانستان عقب‌تر هستند!!! واقعاً علت اصلی کتاب نخواندن در کشور چیست؟ مردم اطلاعات و آگاهی لازم برای زندگی را از کجا دریافت می‌کنند؟ پس از کسب همان آگاهی نیز چقدر درخصوص درست بودن آن اطلاعات اطمینان دارند؟ و چه میزان نیز فکر می‌کنند؟
در حقیقت این خطر نیز وجود دارد که کمی مطالعه باعث تسلط بی چون و چرای منابع خبری و شایعات بر ذهن توخالی افراد گردد. من این وضعیت را که افراد خیلی طوطی‌وار تحلیل‌های گفته شده درخصوص مسائل متعدد را به سادگی و بدون فکر بیان می‌کنند، بارها و بارها در جامعه دیده‌ام. امیدوارم روزی را ببینم که اقبال جامعه به مطالعه و تفکر بیش از اکنون باشد.

روزهای پرکاری

در چند روز گذشته روزهای پرکاری داشتم. تدریس هفتگی در دانشگاه رشت و رفت و آمدهای مداوم از تهران به رشت و بالعکس و دفاع از موضوع پروپوزال دکتری، بخشی از فعالیت‌هایم شده است. تازه، کار اصلی شروع شده و بایستی با جدیت تزم را بنویسم. در ضمن تنظیم مطالب وبلاگ جدیدم نیز به کارهایم اضافه شده است که بایستی کم‌کم مطالب مربوط به دانشجویانم را در آن بگذارم. افکارم نیز به شدت مشغول برنامه‌های آینده‌ام است. انگار که چرخ زمان مرا با خود به آن‌جایی می‌برد که برایم مقدر شده است!

روز معلم

امروز به همت یکی از دوستان وارد فضا‌ی مجازی شدم. پیش از این مدت‌ها بود که می‌خواستم وارد این عرصه شوم، اما هربار منصرف می‌شدم. شاید به قول بوردیو ـ جامعه‌شناس فرانسوی ـ احساس می‌کردم هنوز سرمایه‌های لازم برای ورود به این عرصه را ندارم، زیرا نوشتن برای من بسیار مقدس است و زمانی که با مخاطب روبه‌رو می‌شوم مسئولیت‌ام دوچندان می‌گردد؛ هرچند که عرصه‌ی وبلاگ آن‌قدر صمیمی است که کسی وجود سرمایه‌ها را برای آن متصور نیست. بعدها درخصوص سرمایه‌ها برایتان بیشتر خواهم نوشت.
این دریچه در روز معلم و بزرگداشت عالم فرزانه استاد مرتضی مطهری گشوده شده و طبعاً مطالب وبلاگ درخصوص حوزه‌ی کاری و دانشگاهی‌ام، یعنی علوم سیاسی و جامعه‌شناسی سیاسی خواهد بود.
روز معلم را گرامی می‌دارم و برای تمامی کنشگران عرصه‌ی آموزش و تربیت آرزوی سلامتی دارم.